Vicdan

buz kesmiş ellerini uzat bana
her ne kadar tenim,taze olmasa da
ısıtabildiğim kadar ısıtayım yalnızlığını
volkanlar patlıyor,minik gamzelerinde
seninde korkular birikmiş yırtık ceplerinde
parçalanan umutlarının,ateşli nöbetlerindesin
kanadığını gördüm gözyaşlarının
gönül otağımda bir ağıt daha yaktım
seninle dibe battım sessiz çığlıklarının
bunları yaşamayanlar ne bilsin?

iki melek kondu omuzuma
biri bas git diyor
biri kal,mutlu et diyor
paylaş acılarını
tercüman ol duygularına
kulak ver bu sese
ihtiyacı var,bu minik yüreğin
sıcacık bir nefese

şimdi vicdan
ya çatık kaşlı,kirli sakallı adamın
ya da, inatçı sağır bir kadının
penceresinden sıkışmış bakıyor
ve bir çocuğun ağıdı,bin isyanı dokuyor
ilk defa çaresizim
geceleri acılara boğan bu hazanda
bir çocuğun ışık dolu gözleri ,ızdırapla ağu içiyor
ve her geçen gün biraz daha azgınlaşıyor koca şehir
her gün başka bir çocuğu,girdabıyla boğuyor
tüm umutlar sele kapılıyor

nasıl yetişsin iki elim bunca çocuğa
hiç güneş doğmaz mı bu karanlığa?
çiğ düşüyor,her gün açmayan bin tomurcuğa
bakıp durma şu pencereden,pişkin pişkin
çıkıp gel artık vicdan,seni bekleyen bu çaresiz çocuklara