Vicdanın Kıyısında

                                    Aylan 'a

I.

hatırla kaç çocuk, kaç ergen çığlık dudaklarda

hatırla erinme kaçı sâbi mesela

kaçı değnekli, değinmeksizin suya sabuna

kaçı kara kışta kara yağız

hatırla ve soluk benizlileri çıkar aradan

Aborjinleri, İnkaları ve Aztekleri de

hatırla kaçı kendi yurdunda parya

kaçının elleri cebinde

ve parmak uçlarında asayiş berkemâl

kaçı adam

kaçı adam olacak çocuk mesela

II.

gün batımı sahilde yol gözleyen çocuk

bekledim seni, elinde ekmek babamı bekler gibi

yorgun argın, elleri tütün kokan babamın

tütün çürüğü nefesinde pusuya yatmış açlık gibi

alnının teriyle gel e mi? akşamüzeri fabrika yollarından

yine inatla gökkuşağı gibi renklerimi giydim bekliyorum

bana merhaba de, seni ülkem gibi seviyorum de

ağlarsam affet, ağlarsam sustur, ağlarsam güldür beni

III.

lütfen buraya bakın, burada, bu kara toprağın altında

bir gün doğumu daha yaşasaydı;

ülkenin bütün nehirlerini ezberden maviye boyayabilen,

ve bunu yaparken ağız dolusu gülebilen

fabrika atıklarına maruz kalmamış, biri büyük diğeri ortanca

iki menderes gibi kıvrıla kıvrıla büyüyen

büyüdükçe rakımı yüksek dağlarda kuşbakışı hayaller çizen

ve iki kaşının arasında, ışıklı metropoller gizleyen bir çocuk yatıyor

ki o çocuk açlıktan tokluğa vizesiz geçerken öldürülmüştür...

ve muasır medeniyet gereğini düşünmüştür;

tabutuna loş bir fotoğraf ve bir yazı iliştirerek:

' çocuklar ölmesin, şeker de yiyebilsinler '

özlüyoruz...