Virgülün Trajedisi

inanıyorum herkesin cebinde bir tarih var, ütüsüz

kırık dökük bir takvimden, yakası kaymış gömleklerden

sanki bu çağ hepimizi bir dolaba asıp unuttu

işte ne zaman iki yakamız bir araya gelmese, ben buna inanıyorum

ipliği geçirince iğnenin deliğinden

bir gözümü kısmanın sonsuz bir haklılığı oluyor, kısıyorum

modern çarşılar hiç sevmiyor beni, bir eski terzi kokusu kalıyor

hayal etmenin pazarında pazarlık etmişim

çıkışlar azalıyor, bense iplikleri yakmaya geliyorum

fesleğenlere bakıyorum ara sıra, büyümek istiyorlar

kendimden biliyorum, büyümek biraz da toprak olmayı gerektiriyor

ben orda bir çamur sadece yağmurun tanıdığı

kendimi bir rüzgardan çekip bir yağmura yelken açarak

rüzgârın unuttuğu mırıltılara inanıyorum

tedbir almak bir çeşit yenilgiymiş

bunu birazda senden biliyorum

ayrılmamızı kader, birlikteyken mutlu olamayışımızı ise

bir fizik problemi gibi ele alıyorum

dış kuvvetleri sıfır, sürtünmeyi biraz fazla düşünüyorum

anlamayı başarırsam,

bir gün huzur diye bir şey icat edebileceğime inanıyorum

ben şimdi siliyorum aynalardan bir yüzü

bir cümlenin boşluğuna, bir virgülün trajedisine inanıyorum...