Yaban/cı

Ayaklarımın altında yükselen kaldırım taşları
insan yutan,
gecemsi uzun ,ince, dar sokaklar
sıcak rüzgar dudaklarımı öper, çatlatır
güneş gölgeme küs
içimde çöreklenmiş ölüm fısıltıları
Kendi resmi tabutuma omuz verir hayallerim
uğursuz on üç ama kutsal gecede bilmem ki kaç kişiyle
Özgürlük cayır cayır yanar



her dilde aynı ağlar anlam
anlamı tek kanamalı bir gecedir dilin
yitirilir insanlık bir depremle
ve sukutsal bedenleşilir çift karakterli
kış akşamlarında.
Ellerin soğuk gözlerin donuk
beklemsiz devrişirilmiş
çokça anlamsız kullanılmış acılar
bebekler bile kendi ninnilerini söyler
o tuhaf, yerlisi oldukları yabanda.



"bardakta çay bile üşür" gibi sertleşir hava
korkmaz ince parmaklar mutki tütününden.
ki kimi zaman kanı bile durdurur yarada
en filintası sarılır ellerimin çatlatlığı kıvamında.
onulmaz bir cığlığın gölgesinde
bilhassa da bugünler için depolanmıştır ciğerler
Derin bir nefesle ısınır yürekler.
buz kesen ayazda.
sarı bir dumanla.





yeşeren her ne varsa bu karanlık ülkede
keskin bir inatla
yanı başımda dallanır umut
Bir çocuğun göz yaşından utanır
ve büyür Dicleyle yarışarak.



oysa umut
oysa insan
oysa hayat
çoktan toğrağa vermiştir
bu yaban/cı insanlarla.