Yağmur

Gri sokakları arşınlıyorum

Bir rüzgâr paçalarıma yapıştı

Tozkoparan gibi

Ama değil

Avuçlarım sımsıkı

Avuçlarım kilit altında

Bir fitne yumurtası gibi

İçlerinde terle karışık yağmur

Kesif is kokusu

Ciğerlerimden gelmiyor

Ciğerlerimden gelse tanırım

Kanla karışık bir yağmur

Süslü sözlerin hepsini çalıp

Mezarlarına kaçmış şâirler

Köşebaşlarından sırıtıyorlar

Bana kalan kırıntılarla

Ne yapabileceğimi merâk ediyorlar

Bayat kırıntılar hayat kurtarır

Kaç aç çocuğun avuntusudur

Azlığın mimârları,

Yokluğun tanrıları

Kırıntılar onlar için

Birer tuğla, birer damladır

Karanlık korkusunun giremediği

Saçak altı karanlıkları

Ana kucağı gibi şefkâtli

Yağmur olmayınca hatırlanmazlar

Ne de olsa insanlar vefâsızlar

Hep bundan ötürü

Hüzünle karışıktır yağmur

Hüzün,

Kirli duvarlara vuran

Solgun, titrek, sarı bir gaz lâmbası ışığı

Islak sokaklara vuran

Solgun, titrek, sarı bir sokak lâmbası ışığı

Pencereye vuran

Solgun, titrek, sarı bir akşam güneşi ışığı

Hüzün,

Solgun, titrek, sarı

Bir veremli yüz

Bir uykusuz çocuk

Bir dermânsız âşık

Yağmur bunca şeyi taşırken

Nasıl düşmesin?