Yağmur Kolyesi

-şimdi mevsim sensizliğin ötesinde gözyaşını içmekte-


kaç yıl oyaladım yağmuru çoğalan mendilime
yokluğunun sancısı içimi oyarken.
sesinin şefkatinden uzak
anılara tuzaktı dilimde topallayan sözlerim


vakitsiz bir akşamüstü
göç edince uzaklara gözlerin
sobeledim acıların izinde hüzünleri...


yalnızlığa sığınan bir gözyaşıydım dilsiz gecede
ve hala özlemin bir alev içimde...


-ateş besledim yokluğunda geceyle birlikte can kafeste-


şimdi içimde deniz fırtına öncesi
med cezir sularda çırpınmakta gözbebeğim
sensiz hayat her zamankinden daha merhametsiz
kanatlarına sığınmak özlemi kanatıyor yüreğimi



unutmak mümkün mü
hayatın bileğini sevgiyle büktüğünü
ve yüzünün ipek yolundaki o tatlı tebessümü
şimdi kim tutar olmayan elimizden
dikenli patikalarda dizlerimiz kanarken


çocukluğumun kekik kokulu tepesi
sana ninni söylerken
çığlığımın yankısı kulağına gelir mi!
sensizliğin kasırgasında titriyor güneş
ıssız yüreğime ağlamayı öğretirken...


şimdi mevsim sensizliğin ötesinde gözyaşını içmekte
boynumda senden armağan yağmur kolyesi
zaman körüklerken hasret ateşini
özlemin resmini çiziyor toprağa kirpiklerim...


n'olur söyle!
kaç sancılı söz oyalar ki
yağmurların boğduğu mendilimi!