Yağmur Öpüşü Dördüncü Cemre

Yurtsuz bir özlemdi tımara hazır...




Alıp beşiğinden kundağımı
Ilık bir rüzgâr taşıyacağım sabaha
Emziğiyle susturup uyumayan çocukluğumu
Beyaz sürmeliyim kesifsiz körpe yaşamıma..




Kirpiğin ucundan dudağı ısırıyor tılsımlı damla
Sızıldanıyor içimdeki heyula
Bohem sesinden bir katre figan
Ebabil dudağından salınır dördüncü cemre
Hasret kokan yarınlarıma




Kanatsız bir yarın daha göz yoluma ilişti.




Serçe yağmalarından bir ilkbahar görünürdü
Utangaç bir sabır dikilirdi gecenin ucuna
Şayeste bir nevbahar otağında toprakta fidanmış karanfil
Eskiyen bir günlük içinde dilsiz ölüm
Sararmış gonca gül gamzesinde eskimeyen son resim





Yüzümde elvansı kokular kekremsi ezinime büründü
Ninni ezginimlerin de büyüyen çocuk
Kalp içremde hüzün soluyor uykusuzluğun/m



Geçmişi söküp zamandan atmak yürekteki mahzene.




Eski bir yorgandı oysa sevda
Ayrılığın teriyle yoldaş
Hıçkırıkla gönüldaş...




Sığmazmış çığlıklarımız şehrin sokaklarına
Rüzgâr ölüyorken omuzlarında ilmik ilmik üstüne darağacım
Suretim incinir sır duran aynalarda
Susku tav bir dirhem yalnızlığa
Kefenlenir özlemin ıslığı
Dökülür ölümsüz cümlelere
Vakit tamam yalın ayak hürriyet sokağında
Cehennem azığına...






Şimdi

Yüreğimde yırtık bir gömlek göç yollarım
Üç harfin koynundan çıkıp bahara ulaşmayan
Özleme gark kendimi yangınına bıraktığım gözbebeklerim
Marazi bir şamarın çöl gülüşlerini saklıyor yanılgılarım




Öldür kendini ukdelerim
Uyansın tüm fitne fucur
Öldür kendini öznelerim
Yeşil gözlü havarlarım çınlasın
Soğuk lahit üstünde
Uzakta dur kalbimin vuruşu
Gözlerimden insin yağmur öpüşü
Bir damlaya gark güneşimin gülüşü...