Yağmurla Gelen Aşk

Bir sonbahar sabahıydı,
Aylardan herhalde Kasımdı,
Dışarda tufandan kalma yağmur vardı,
Bir adam işine gitmek için yola çıktı,
Biraz ilerde servisi beklemek için,
İnsanların beklediği durak vardı.
Bu adam durağa varmak için,
Elinde şemsiyesi ile yola koyuldu.
Tabi onun gibi komşunun kızı Zehra'da.
Zehra'nın yoktu şemsiyesi,
Yağmurda ıslanıyordu üzeri,
Adam yaklaştı sessizce,
Merhaba dedi güler yüzle,
Islanıyorsunuz girin içeri,
Şemsiyem büyük ikimiz için yeterli.
Zehra doğal olarak biraz nazlandı tabiki,
Israrlarına fazla dayanamadı girdi içeri.
Adam sohbeti koyulaştırmak için,
Adeta yürüyordu bir kablumbağa gibi.
Komşu olduklarından olsa gerek rahattı,
Derin derin manalı şöyle gözlerine bir baktı,
Yüreğini bir kara sevda kaplamıştı,
Tabi Zehra'da bunun farkındaydı,
O'da onun için yanıp tutuşmaktaydı.
Durağa birkaç mesafe kalmıştı,
Adam yakaladı bir kere kaçırır mı fırsatı,
Hemen başka bir gün çay içmek için söz aldı.
Zehra'nın gözleri sevinçten doldu,
Mutluluktan içi içine sığmıyordu,
Kalbi sanki durmuş gibi çarpıyordu,
Tabi eşşek değil ya,
Bizim adam bunun farkındaydı.
İşte yağmurlu böyle bir günde,
Başlamıştı yeni bir aşk.
Gel zaman git zaman,
Bu şiirimdemi yalan,
Yokmu hiç yğmurda aşık olan,
Sevinçten gözleri dolan,
Kalbi duracakmış gibi atan,
Yok mu böyle yağmurla aşk yaşayan.
Kıskanmayalım lütfen bu aşkı,
Alkışlayalım tatlı tatlı,
Onlar evlendiler ne kadar mutlu,
Benimkisi hayallerle dolu bir umuttu.