Yağmurlu Rüzgarın Karanlık Havadaki Güneşi

Yağmurun içini döktüğü sabahların güneşinde
Bekledi bu isyanın feveranı

Halihazırda salınan geçmişin zamanaşımı
Sökülen aşkın yalnızlık tohumunda
Geceledi hüznü baharını

Ki koyun koyuna yaşanan bu resimin kilit kapılarında
Kirpiğinden damlayan taş çiziği
Sorgu sorgu sonraki soluk alımlarında sunuldu
Rüzgara
Açıktı kapı, girdi kişilik bunalımı

...

Kadının gözlerinden, iklimlerin ateş benzeri ruhu
Fışkıran emelin bağbozumlarıyla fişekledi ölümü
Hava nasıl kasvetli
Hava nasıl kül renkli, anlatılamaz

Ardından
Günün doğumu
Sancılı anın ıslak saçlarında yıkandı
Sürgün günü

Ve güneşin aya selamı ile battı tebessümler
Karanlık fırlattı elindeki koyuluğu
Adamın yüreği patladı çocuğa
Ağlayarak gitti çocuk u/mutsuzluğa

...

Soluğun sesiyle beraber tutuklanan mahkumluk
Kağıttan gemileri yaktı ayrılıktan sonra artakalan anılarla
Aynanın kırık yüzü hüzünlendi
Yıkık hüzzamı isyanına içlendi

Eli kolu yıkım perdesinin son oyununda
Ve kutu gibi görünen camların arkasıyla
Dünya hikayelerinde anlattı aşkın imkansız sunumunu

Ve ormanın coğrafik görünüşü, iyi bir akşamın dileğiyle güzelleşirken
Baykuş sesi gibi göğün koparılışı duyuldu kulağıma
Sonrası bilinmedi
Sonrası hiç hissedilmedi
Tutulu kaldı bendeki aşk ikindileri
Daha da dönülmedi zamandaki gerileri

...

Lügatimde tükenen şiirin iç kelimeleri
Yazmaya el vermedi bir daha

Rotasında hazan, pusulasında zebercet olan devrik mısraları kaldı

Ve yağmurlu rüzgarın karanlık havadaki güneşi
Kurutmadı bir daha gözlerimin nemlerini

Bu son sözlü makam
Bu son mavi yakan

Sonun duyulan son çığlığıydı hüsran...

13.10.11