Yağmuru Dinlerken

Kudağında ağlayan bebek
Eğildim yanına,
Bir dokunuş bir heyecanla.
Avuçlarıma aldım ellerini
Sesizleşti,
Kocaman oldu gözleri,
Güldü.
Damla damla yağdı yüreğime sevinç
Işıl ışıl oldu odam
Bir güneş ki Ya Rab
Nur üstüne nur doğuran.

Büyüdü ağır ağır.
Gün geldi isyanlarında kavruldu içim
Bırak gitsin
Bu akıllanmaz dedim,
Can içinden candı o
Bir keder verse de
Bir gülüşü bir ömre değer.

Büyümüş
Kendini anlamaya başlamıştı
Artık ayrıydı,
Ne anne ne babaydı
Bir başka can doğmuştu.
Avuçlara sığmayan
Koca bir Adem oğlu/ Havva kızıydı.

Dolandı,
Koca çöldü gönlü
Kavurdu yalnızlık
Bilmek gerekti aktık
Bu yarım yürek uslanmaz
Durduğu gibi durmaz.

Büyük sorun yumağıydı
Küçük kar tanesi yuvarlandı
Her adımda büyüdü büyüdü,
Artık bir cevap bulmalı
Bunca düzen içinde olan kendi.
Başkaları, var oluş nedeni
Neydi?
Kimdi artık bilmeli
Sorunlar yumağını çözüp
Yeniden örmeli.

Dedim ya karanlık üstüne karanlık
Katmer katmer olur.
Tek başınadır
Etrafta
Ne bir ses, ne bir nefes vardır.
Düşünür kendi halinde
Cevaplar dolanır aklında.

Eş nedir bu hayat mücadelesinde,
Tek başına nasıl çekilir.
Vurdukça birbir yalnız yanı
Duvarlar gelir üstüne birbir
Ne bir ses duyar
Ne sıcak bir el dokunur.
Anlar artık
Bu okyanusta sakin bir liman
Bulmak gerekir.

(Nisan 2010 İstanbul)