Yakın

toprağa tohum kadar yakınsın,
canın ylanızlığa neden yakınsın?
olma bitme bir ömür sürerken beden,
boşluğun içindeki yıldızlar kadar uzakta
bitmez bir hasret çekimi kadar yakınsın.
suskunsun geceler boyu yansıman gibi
en muhtaç halimdeyken sana su gibi;
nereden geldiler suskunluğa ait perdeler;
kim dedi ki sözlerine kelepçeler takılsın?
neden bu dilindeki ağırlığın altındasın;
pranga dedikleri örtü kadar muammasın?
küstüren mi oldu çiçek yüzündeki mavi gülüşleri
yüzüm cehennem gibi mi ki ruhun yansın?
fısıltınla deme bana bensiz kalasın,
sensiz bu yürekte yok can atasım.
hesap bile soramazken yokluğuna
nasıl derim neden benden değil de
kıyıda duran tek başınalıktan yanasın?
sormaz mısın hiç yürürken ve dururken
insan olmak varken neden böyle yalnızsın?
ufuktan da uzaktayken bakışların,
gözlyaşların kadar gözlerime yakınsın.