Yaktım Herşeyi Yadı Kaldı

Bin sitem
bin deddua
gönlüme değmedi bir lahza şifa
kurudu ellerim kurudu ne varsa

borana döndü özlerim
poyraz gibi eser sözlerin
kurumuş ağacı kesip
odun diye yakarlar ya

kuruyan gönlümü yaktım
yeşermeyen gönlümü kesip attım
sam yelleri es, este geç
Kurumuş ne varsa serde geç

baharım yok
güllerim dirilmeyecek
kurumuş diken gibi
yüreğimi yırtta geç

Tomruk gibi,kesip, dildim
kagıt yapıp üzerine derdimi dizdim
kurudu mürekkebib,kurudu kalemim

samyeli dökdü hallerim
söndü artık gönül ateşim




____________________________
yaktım herşeyi külü kaldı
avuçlarımda bir tutam tozu kaldı
toprağa karıştı yadı kaldı
yüreğimi ince bir sızı sardı

toprağa baktıkça hatırlarsın
Gülleri derdikçe anarsın
dumansız ateşi ne sanırsın
ateş bittiğinde külü kaldı

çıra değildi bu gönül
yanıpta sönsün
Meşale değil bu gönül
Ateşinde alevler sönsün

Kütüklerde yanar biter
Küller savrulur da geçer
İsini yel mi alır gider
sanma ki izsiz kalsın

//eser//

tülay bilgin