Yalan

pabucu yırtık bir evrenin
çiçekleri solmuş penceresinden sarkıyor ömür
lodosun vurduğu duvarlarda loş bir ıslık
fırtına kızılı adımlıyor ıslak kaldırım taşlarını
çürük ayvaya bel bağlamış ürkek serçeler iniyor bulutların arasından
yağmalanmış sokak köşelerinde saklanıyor can kırıkları
dilenciler soluk soluğa umut arıyor köprü altında

yelkenleri fora buğulu yalnızlığın
yırtık uçurtmalar sürünüyor duvar diplerinde
çocukların yokluğunda boş salıncakların çığlığı sessiz
kıvılcımını yitirmiş çiseleyen yağmur

deniz köpükleri yalıyor balıkçı teknelerini
çıplak ayaklarıyla ayık dolaşıyor tanıdık martıların tümü
akşam için pusuda bekliyor nöbetçi geveze kurbağalar
yengeçler yosunlu kayalıkların dibinde saklambaç oynuyor
hem de yan yan

homurdanıyor uzaklar


...


yalan bu resim yalan

eli kolu bağlı nedenlerimin niçinlerimin
dilim dönmedi daha sürgünden
şaşırmış içimdeki lodos
köşe kapmacanın sırası mı şimdi

gittiğim her yere benimle geliyor
omzumda unuttuğun ellerinin ağırlığı

iki ara bir derede
nasıl ve nereden bulup buluşturdun
göz kapaklarımın içindeki kılcal damarlara kamp kurmayı
uykuda bile yalnız kalamıyorum

hangi yana dönsem nereye baksam
elimde değil
yalnızca gözlerine tosluyorum inan
gördüğümü bile seçip anlayamadan

şu dudaklarının kenarındaki gülücük de olmasa
söylesene canımın içi
özlemine nasıl dayanır bu can


02 / 2013 SIĞACIK