Yalan Söyledim

?Sen gittin ya hep aşklar bana kaldı.'
Diye başlasam cümleye,
Ayrıldıktan sonra ilk karşılaşmamızda,
Desem ki sen gittin ya,
Hani görmedim senin gibisini,
Gittin ya, aşk bana kaldı.
İyi ki, iyi ki onu da giderken yanına almamışsın.
Üzülürdüm yoksa aşk olmasa biterdim.
Aşkın olmasa bende giderdim uzaklara.
Hani kalan ben oldum ya,
Sakın üzülme beni yalnız bıraktığına,
Ben, ben yalnız değilim ki;
Hatırlamıyor musun yoksa aaa şaşırdım.
Aşkını bıraktın ya bana.
Yalnız değilim ben, korkmasana.
Hani sen gittin ya;
Ne dün ne de bugün aramıyorum seni,
Kalan ben oldum ya;
İnan hiç üzülmüyorum buna.
Ben kendime yeterim,
Sen olmasan da varım ben.
Sen olmasan da elbet yaşanır bu dünya.
Kalsam da aşkla baş başa,
Asla özlemem seni,
Asla asla adın aklıma gelmez.
Ya bakma öyle yüzüme,
Bakmasana, ne yapayım ya,
Of ne yapayım ben...
Yüzüm kızardı galiba,
Evet yalan söyledim sana,
Giden sensin ya;
Artık benim bakmazsın kusuruma.
Evet aslında, aşk maşk yok.
Sen yoksan, bende yokum ya.
Of ya, ne zormuş sensizlik,
Ne zormuş yalnızlıkla başa çıkmak.
Ayrıca yalandı tabi söylediklerim.
Canım ya anlasana...
Tabi ki sen yoksan aşk olur mu?
Hiç akla mantığa sığar mı bu?
Sen olacaksın ki aşk da var olacak,
Sen yoksan, dünya yaşanmaz kalacak.
Bu aşkın en başında, yoktun sen zaten.
Kabullenemedim bir türlü.
Aşkın var sandım, yanıldım.
Ağlarken içim, güldü gözlerim.
Tamam, daha fazla bakma yüzüme ya,
Şimdi ağlamaktan kızaracak yüzüm.