Yalgın Güncesinde Boylam Karmaşası

Ve
bıraktım artık sevmeyi,
ne zaman bana gelse o hal
en çok ben ka(y)nıyorum yüreğimde
kimliksiz kurşunlar sıkarak namlu gözlerine
ölüyorum bir başlangıç arifesinde
gecelerin vurup düşürüyor gözlerimi
bir yıldızla kayarken kirpiğimde
nemli ezginlikler bırakıyor.
Yağmura öykünüyorum.
Darlanıp tutuyorum
inatla ben boylamımı.



Yaptın, yaraladın kalbimi gamla sonunda
sus atan kevgirlere
kalem kalem bağlamıştım oysa
sen(tez)imi.
Yeniden uyanmak yüküydü kalan
seni öldürmeye kararlı gecenin
güneşli ellerine.

Basra'nın ötesinde buldum seni desem az kalır mı?
Çiçek olsan kelimeleri su diye sana yazsam
deniz yetmezdi desem az kalır mı?
Geceler günahım olsa
en çok senli suçlar işlemekten
korkmam desem az kalır mı?
Gördün ya arkadaş
her şey az kalıyor sana
ben fazlalık olurken.

Rüzgar arasıra sesinin çan izlerini
bırakır gibi uzamış kırşanlarımda
ne yazık farklılığım olmuyorsun.
Hissiyatı tek tek diken başkadırısı tennimde
üşümüşlük bırakırken kulak tıkaçların
oluyor suskuların.

Balkona her çıkışım uzun izmarit kuyrukları olsa da
küllenmiyorsun harında her günle körüklenen sendeler
yalgınım oluyor hatırlanmazlıkla düşerken.
Jeton yutuşuna takılmış arayışlarım
adressiz şiirlere konuşurken.
Sağıran çıngıyla esmerleşiyor
güncelerim uzayan sayfalara..

İçimi yakan
kanserli ölüm heberleri geliyor dostların
ağrısı sen kadar dokunmuyor
gam tellerim esaretinde
yalnız adınlı besteler çalarken.

Ölüm sessizliğinin lokavtı oluyorum.
Aşka teslimiyetim bahanen olurken.

http://www.youtube.com/watch?v=fqsUs7uxjyU&feature=related


02şubat10