Yalın Söylemlerimde Körkütük Sesler

bazen bir hengâme nüfuz eder ruhumuzun gizlerine
susarız şiir haricine .

Senin çoğul sevdalarında
en yalnız kadın bendim
adınla yeryüzümde binlerce nefes tükettim
soluğum çoğaldıkça
yalnızlığım büyüdü aynalarımda
ve soluğum kıvrandıkça
yalnızlığım örselendi kalabalıklarımda
sözlerinle aşka doğduğum gün
gün gibi aklımda

nasıl da kaybolurdum sen telaşları arasında
ah nasıl da umut olurdum
ayrılığa yeminli bu aşkın
o naif şafaklarında...

korkularımın alevleri sardıkça beni
sesinin ırmağına atardım kendimi
y/emin olurdum sana dair
bilirdim
hiçbir bakış,hiçbir gülüş
senden öteye çeviremezdi yönümü
sana adamalıydım
sesinde sonsuzluğu içmiş ömrümü

adamdım...
adamakıllı bir sevdayla ruhumu kapına bıraktım
sen aldırmadın iklim bakışlım
hep başka b/akışlara yol aldın
ve beni aşka yabancı bıraktın.

oysa sureti sendin bütün sevdalarımın

şimdi yitik bir hevesle öksende tükeniyor baharlarım
elimde gidişinden kalma
sessiz bir veda
adını sayıklayan vakitlerce
gittiğin anlara dalıyor nefesim
artık hiç bilmiyorum zamanın neresindeyim

biraz geçmişi izliyorum
--bulanık !

biraz geleceğe kilitleniyorum
--ahmahlık !

tut beni !
sesimde hayıflarım
uyut zil zurna kederimi
sussun ayrılık naralarım
sarhoşluğu devirdim
hasretimle sensizliği biriktirdim
h/içtim be h/içtim

hayret
nasıl da dönüyor dünya hiç geçmeyen zamanımda
yalnızlığım bile iki kişilik
bak işte duruyor karşımda
al nefesimi avuçlarına
bu ayyaş hüzün uyutmadan beni
soğuk bir kaldırım taşında

zira zaman ayrılık
sen sustukça büyüyecek karanlık !

(yokluğun berduş bir gece ve ben zifiri avuçladım / bu yüzden karalandı b/ahtım )

25 ağustos