Yalnız Adam

Soğuk bir akşam, yalnızlar rıhtımında bir adam, biraz da göbekli
Üşüyen elleri ceplerinde bakınıyorken ufuklara, dalgındı gözleri
Kim bilir hangi düşüncelerle meşguldü, çok üzülmüş gibiydi hali
Birazcık dertleşmek istemişti, ama atlayıp suda kayboldu gölgesi

Konuşacak çok şeyler vardı, anlaşılıyordu sigarasının dumanından
Sohbeti hep hüzünden olacaktı, belli oluyordu gözlerindeki yaştan
Bu gün daha da yalnız hissediyordu, çok da çekiyordu sigarasından
Şükretti sonra, dertleşecek dostu buldu rıhtımdaki çürük tahtadan

Oturdu yeni arkadaşının yanına, mutlu görünmeye de çalışıyordu
Hava soğuk ama olsun, çıkardı cebinden ellerini biraz ovuşturdu
O uzun ayaz gecede bütün dertlerini bir bir anlattı, hep o konuştu
Sabah gördü ilk yolcu, çürük tahta yanındaki adamı, o donmuştu