Yalnız Adamın Biriyim İşte ( Bu da Şiiri )

Her gecenin şafak bağını tutuşturduğu,
o' kutsal ezanlarda uyuyup, uyanıyorum..
bazen bir saat bile uyumadan, geceyi bölerim..
elleri cebinde ayaklarında terk edilişlerini sektiren,
bir palyaço gibi, mecburi sırıtan, ağzından izmarit inleten
yalnız adamın biriyim işte..
Öyle yabancıyım ki artık, ve öyle dışa bağlandım ki.. !
şizofren diyorlar, deli diyorlar..
'kendi gölgesiyle muhabbet eden, ruhsal spentis manyağın biri' diyorlar..
hiç kimse anlamıyor sevgili/m..
anlatsam da hiç kimse dinlemez biliyorum..
Sen anlat beni be kadın..
yaz biyografimi....
benim eserim' desene...
gün batımından şafaklara terkediliş sancılarıyla inleyen bu adam...
benim eserim' desene..
buruşturup savurduğum, bir gece ansızım ayak seslerimi çınlatarak, arkamı bile dönmeden,
o uyurken tetikteki kurşunu anlının çatısına sıktığım adam bu işte' desene..

Unutmak için öldürmek mi gerek,
öldürdün işte unuttum mu seni be kadın...
UNUTTUM MU ? söyle*..