Yalnız Gül

Endamının güzelliği ta ezelden mevcuttu,
Bahçede açılmamış gonca güldü, yayılmamıştı kokusu.
Ey aşkından meftun olduğum; biraz insaf en doğrusu.
Esinti olmadan yayılır mı gülün kokusu?
Yayılır mı?


Açılınca gonca gülüm, sırrımız bahçeden dışarı taştı
ister istemez.
Diğer çiçekler kıskançlığından bizi gammazladı.
Ve doğanın oyunlarına boyun eğdik.
Bahar mevsimi geçti, bahçenin sazı kırıldı,
Uçup gitti dallarından bahçenin şarkıcıları.
Uçup gittiler;
Bir bülbül var ki terennüm eder hâla,
Yüreği, nağme fırtınasıyla doludur hâla


Kumrular dallarından göçüp, göçüp gittiler.
O çiçeklerin yaprakları kuruya, kuruya döküldüler.
Bahçenin o eski tarhları viraneye döndüler.
Dallar, giysilerinden üryan oluverdiler.


Ne ölmenin zevki var, ne de yaşamakta tat kaldı.
Kaldıysa biraz keyif, yürek kanı içmekte kaldı.
Pekte sabırsızdır aynamda bin bir çeşit pırıltı.
Bağrımda cilveler saçar türlü, türlü çırpıntı.


Bu bahçede bizi anlayan kimse yok,
Bağrımızdaki dağlı yaradır; bir lâlemiz yok.
Yok
Bu yalnız bülbülün feryadıyla paralansın yürekler.
Çaldığı hareket ziliyle, bir daha uyansın yürekler.
O eski şaraba susamışlıkla tekrar yansın yürekler.




Ah benim tatlı aşkım!
Feryadımıza bu bahçede, keşke biri kulak verseydi.
Keşke