Yalnız İnsan

ağacın altında
bir gölge görüyorum
rengi mora çalan

duyuyorum,
dökülüyor onun dudaklarından
hiç tereddüt etmiyorum
bu onun sesi, çok iyi biliyorum

ozanların söylediği halk türküsü kadar berceste
ressamların çizebildiği resimler kadar ince
kalbimin ardı sıra dolanan veda kadar sünepe
ve bir o kadar da söküklerinden yamalanmış
ve kırılmış ay gibi
narin ve hafif

anlatabilirim sanıyordum eskiden
hiç yenilmeden
içimin kıyıları maviyken
henüz zifirilenmemişken

anlatabilirim
ki anlayabilirsin diye umut ediyordum
çok iyi bildiğim duygunun içinden
acemi olarak yeniden doğmak
tahmin etmediğim bir alacalık içine sokuyordu beni
düşe düşe öğreniyordum yeni seremoniyi

iflah etmez verdiğin ödünler
karşına geçtiğim anda
karşılaştığım mülakatta

yelpazesi geniş tılsımlar içinden
teyel teyel örüyorlar
lodosa yakalanmış denizi

izbe içrelerin silik yazılarından okuyorum
hatim ettiğim yalnızlık duygusunu
telmih sanatını tekrar anımsıyorum şimdi
bana
bendeki iç sesi hatırlatıyor
çıkışı olmayan beyitlerin üzerinden
aruzu serpiyor

uzaktan bir gölge görünüyor
acele acele yaşadıklarına sığınmış
ve kendi gözyaşlarıyla ıslanmış
tir tir titreyen bir insan

bu ses
onun nefesinden çıkıyor
çok iyi biliyorum
kırılmış bir ay gibi
narin ve hafif...




15.09.14