Yalnız İnsan

Yakamoz serilmişken denize
Boylu boyunca bir sahil
Kum tanelerinin hışırtısıyla konuşur.
Aşktan sergüzeşt eder
Sahile sarılan dalgalar...
Bu duygusallığın tam ortasında
Tek başına yürür sahilde
Yalnızlıktan üşüyen insan...

Şafaktan öncesinde durulur deniz
Ağlar yalnız insan tek başına
Kum tanelerini avucunda buruşturur
Milyonlarca hatırayla dolar taneler
İnci olur, sahile dökülür...

Ay dönümü tamamlanır
Dalgalar suratına çarpar yalnız insanın
Gitme vaktidir artık
Son bir kez arkasını dönüp
Dalar gözleri dolu
Birisinin gözlerini hatırlatır
Denizin parıldayan rengi
Ağlar yalnız insan...