Yalnız Kaldığın Karanlıklar

Kimse asla bilmez
Gözlerinden akan yaşların kıymetini.
Bazen değecek birine,
Bazen gidecek birine,
Bazen de sebepsiz yere dökülür.

Değmeyecek biri olduğu zaman,
Hele ki o ellerin,
Artık bir başkasına ait olduğunu anladığın an
Yıkılır dünyan.

Unutma !

Gözlerinden akan yaşlar kadar,
Islatmaz yanaklarını hiç bir yağmur.

Ve

Başkasına ait bir tene dokunduğun kadar,
Kirletmez ellerini hiç bir çamur.

/

Karanlığın ortasında yalnız kalırsın.
Sığınacak hiç bir liman bulamazsın.
Her satırda ismini ararsın.
Fakat kendine bile rastlayamazsın.

Unutma !

Yalnız kaldığın karanlıklar kadar,
Siyah geçmez hiç bir gece.

Ve

İçinde onun ismi geçmeyen cümleler kadar,
Anlamsız gelmez hiç bir hece.

/

Gitmek istersin çok uzaklara.
Ama dermanın bile olmaz ayağa kalkmaya.
Bir nefes ararsın,
Biraz ses...
Ama herşey yabancı gelir sana.

Unutma !

Gece ansızın dalıp gittiğin hayaller kadar,
Götürmez seni uzağa hiç bir yolculuk.

Ve

Sevdiğin insanın nefesi kadar,
Huzur vermez bedenine hiç bir soluk.

/

Tutunacak tek dalın eski anılar olur.
Onlara bakıp bakıp efkarlanırsın.
Kimseye anlatamazsın derdini de,
Hep içine atarsın.
Başka rüzgarlara kapılmak istersin.
Başka kalplere sürüklenmek...
Ama istesende yapamazsın!

Unutma !

Eski resimlerde gördüğün mutluluk kadar,
Yakmaz canını hiç bir acı.

Ve

Sevdiğinin kalbindeki ufacık yer kadar,
Yükseltmez seni hiç bir baş tacı.