Yalnız Öldün Baba

Yavrum dedin, evlat dedin, durmadın, çalıştın didindin.
Bizler için yemedin, giymedin, aç kaldın mal biriktirdin.
Hiç gülmezdin, endişeliydin, ama biz gülünce sevinirdin.
Sen bizi çok sevindirdin de biz seni sevindiremedik baba.

Bir zamanlar paylaşamazdık seni, sen bizim idealimizdin.
Hep sana sorulurdu, ne dersen olurdu, her şeyi bilirdin.
Sana yakın olmak için yarışırken biz, sen hepimizi sardın.
Biz hepimiz bir olup da, seni bir kez dahi saramadık baba.

Zaman geçti serildik serpildik delikanlı olduk baba olduk.
Bizi böyle görünce şenlendin, bizse senden kaçar olduk.
Sen evlatların peşinde koşup durdun bizse kaçar olduk.
Sendeki evlat özlemini bir türlü dindiremedik baba.

Gücünü yitirtip de, düşünce evlatlar eline, sahibin olmadı.
Belki bir isteğin olur diye, o evlatların yakınında dolaşmadı.
Verdiğin milyarların kuruşuna muhtaçtın, sana veren olmadı.
Sen onlarca bize baktın da, bizler tek sana bakamadık baba.

Çoluk çocuk yok muydu sanki, onlarca evladın vardı.
Her biri ayrı ayrı dünyalarda, senden habersiz yaşardı.
Sen her gece adlarını sayıklardın, onlar seni sormazdı.
Son nefesinde bile seni sormadılar, yalnız öldün baba.

Koca çınardın sanki, yalnız devrildin, böyle olmamalıydı ölümün,
Şimdi dünyam boş kaldı, arkamda sen yokken nasıl geçer ömrüm.
Kadrini bilemedik, hakkını veremedik, hep geride kalacak gözüm.
Mekanın cennet olsun, biz azapta olalalım. Hakkını helal et baba.