Yalniz Ruhum

Yalnızım be çocuk,
Yalnızım...
Hem de önceden hiç olmadığı kadar yalnızım,
Terk edilmiş ve bitap hissediyorum kendimi...
Nefesine yenilmiş bir ceylan kadar yalnızım
Ruhu ezilmiş bir günahkar kadar,
Yalnızım be çocuk,
Yalnızım...

Özledikçe eski günleri daha da yalnızım,
Zorlasam da kendimi sevmeye, sevmekten de muafım,
Anla işte be çocuk, ben yalnızım
Güneşten de çok uzağım ben çocuk,
Sanki her mevsim kıştayım...

Romanımı bitiremeyecek kadar duygusal
Ve anlatamayacak kadar da sırdaşım,
Zamanın meyhanesinde yoldaşım ben çocuk,
Ağacın gölgesinde yalnız,
Duvarın dibinde ise bir zavallı...
Çarmıha gerilmiş İsa kadar yalnızım.
Ben varım diyorsun ya çocuk,
Aslında sen da yoksun benim dünyamda,
Bir ben varım, bir de gereksiz hengamelerim bu yaşamda,
Kafi desem de bu hayat bana
Kifayetli gelmiyor ruhuma,
Hoş, ruhum da pişman ya doğduğuna,
Boş ver olsun,
Zaten bu dünya bana cefa...
Anla beni be çocuk, ne olur anla...