Yalnızdık

Kimsemiz yoktu kendimizden başka
kendimizi yargıladık
Yarım yamalak ömrümüzün ihanetlerinde
Ellerimizi sevgiyle yıkadık
kimsemiz yoktu kendimizden başka

Ne tutunacak dalımız vardı
Ne sığınağımız
Öyle derindi ki, durmadan kanardı yaramız
Güller görürdük düşümüzde
Martı olurduk gökyüzünde
Yalnızdık, kimsemiz yoktu kendimizden başka
Gün oldu aşk olduk
Gün oldu hüzün
Yolumuz vardı çok ama çok uzun
Tek düşünür olduk tek düşünüş
Yorgunum bugün sen konuş
Kimsem yok benim senden başka