Yalnızım Gölgemle Bile

Parmak aralarımın paslı boşluğuna bakıyorum.
Doldurulması gereken bir yar'a gibi,
bandının da seni seviyorumlar olduğu..

Hiç kanamadı ama acıyor.
Yalnızlık çizdi belki de,
silinemiyor,
öpünce geçmiyor..
Bu yüzden ellerim
platonik öpüşler kusuyor duvarlarıma.
Kırmızılığından görüyorum pürüzlüğümü.
Duvarlar da yalnız.
'Ne kadar da yalnızım ben' diye baktığım,
aynam oluyor gecelerde..
Kendi boşluğumu görüyorum,
kendi gölgemi..
Işık vurdukça bedenime,
gölgem çıkıyor bedenimden.
Hem de ruhuma yakın bir yerden.
Canım acıyor..
Canım, iyi misin ?
Canım, değilsin.
Çünkü canın değilim..

Gölgem benden farklı bir şekil duvarlarımda,
gıcırdayan parkem de haykırıyor aslında..
Sustum.
Ağzım bozulabilir,
kendimi tuttum.
Tamir etmem gerek dilimle..
Dişlerimin limonunu sıkan bir öfke,
belirsiz..
Ekşimiş bir surat ifadesi,
şekilsiz..

Hâlâ asılan yüzüm duruyor gamzelerimde.
Cesette birden beliren ölü bir gülümsemeyle;
Yalnızım, gölgemle bile..