Yalnızlığa Mahkûm

İçimde kopuyor yine fırtınalar bütün umutlarımı yıkarcasına
Enkazı kalmış bir bedenim bu hayatta.
Yokluğun acıyla yok oluşumu gördüm her köşe başında
Mahkûm ettim kendimi zor olsada yalnızlığa

Hiç sevgilim olmadı inanırmısınız hiçte dostum
Her şeyin yalanı gibi bunudan yalanından korktum
Bu hayatta hep gerçeklerle yüzleşmekten kaçtım
Şimdi ne dostum var ne de korkum
Ama ben en kötüsüne yalnızlığa mahkûmum