Yalnızlığım

Kangren olmuş bir yaşamın kopan parçasıdır yaşananlar...

Bir an değişir dünya, farklılaşır yaşam!

Hani kırılmıştır ya çocukluğunda kolun bacağın,
Eski sokağın gibi bilirsin ya her köşesini bu köhne şehrin,
Kaybolursun ya buna rağmen!
Oysa ne çocuksundur kaybolacak kadar,
Ne de hava karardığı için titrer korkan yüreğin!
Hani,
Yorgun bedenin yığılır kalır ya evin herhangi bir yerinde,
Gözlerini açamaz, söylenenleri duyamazsın ya,
Bazıları bunlara başka isimler takabilir,
Ben kısaca sensiz kalmak diyorum!

Söylediklerimden bir şey anlar, bir yorum katar mısın, bilemiyorum?
Olsun, ben yine de söylemiş olmak için yazıyorum,
Hani söz uçar, yazı kalır ya bir yerlerde,
Unutulmasın, işte bu satırlar burada kalsın istiyorum,
Sana gelince, kalsan da olur, kalmasan da!
Sorun yanımda olup olmaman değil,
Sorun benim her daim, üzerime yapışmış olan yalnızlığım!