Yalnizligim Ve Ben

"Bir derin kuyuya benzer yalnız. Taş atmak kolaydır içine: ama bu taş dibe inecek olursa, deyin bana, kim çıkarabilir?


Nietzsche"




Yalnizligimla bir gece
gecenin icine dogurdum kahrimi
Yine bir baska gece, baska bir gece
en düsüncesiz aninda tanrinin
Gözlerimi kapadim özgürlügüme
yarin kaygilarini sattim kedere
Kendi hayalini anlattim o gece
yalnizligimin sahte kahramani
hic tanimadigim güzel dilbere
ve yalnizligimla konustum
yalnizligimla ictim
onunla sevistim
En büyük günahlara tasidim bedenimi
kendi ellerimle
ellerim kirli

Derin bir kuyunun önündeyim bu gece
ellerim yalnizligimin omzunda
ellerim kirli
Karanlik bir bakisi cikarmak istercesine
fesatin diplenecesi kaderinden
Kelimeler ve kelimeler
ve kelimelendiremedigim kelimeler
akip giden,
vurup kacan...

Tabularin gücünü aldim cebime koydum bir gece
günahlarin günahini ve cezasini
Ben ve yalnizligim
tüm gururlari
Tüm inanclari sorguya cektik
Yenildik
Direndik
Kabullendik...
Bizden öncekilerle birlikte
Ayni kaderi, ayni ölmeye
Kelepceledik.
Ben ve yalnizligim
Hüzünlendik kederle

Ve bir gece
Tanri düsünceliydi
Gece
daha once hic gece olmamiscasina
Karanlik, soguk ve kederli
Yalnizligim, cok degerli
Bir o kadar hünerli
Bir kadin armagan etti
Gözleri nemli

yalnizligim ve ben o gün ayrildik
her gece yeniden
birlesene dek agladik...