Yalnızlığıma Bir Kefen Giydir Gözlerinden

Sustur şiirleri gözlerimden
Gecelerden topla ölü düşlerimizi
Kan gülleri taktığım saçlarına bir yıldız düşür ellerimden
Ki...
Kalemim gözlerine kin kussun
Sıyrılıp gözlerinin ahenkli yeşilliğinden...

Ben yoruldum artık
Gözlerine kelam olmaktan...


Hatta
Bir el ateş et kalbinin namlusundan
Şiirler önce benim gözlerimi vursun
Sonra umutlarıma kara çalan ellerini

Unutma!
Sen bitirdin bir şiirde beni...


Kör olan ben olayım
Bir daha görmeye gözüm olmasın gözlerini
Aydınlıkta bile göremezken
Karanlık getirir bana ölü düşlerimi...



Beni artık üryan gecelerin
Çocuksu düşlerinden topla
Yalnızlığıma bir kefen giydir gözlerinden
Bırak
Cesedimi şiirler yıkasın...



Haylaz gecelerimizin anılarını da yak
Hiçbir şiir kalmasın ellerinde
Koynunda saklama kara gözlerimin gülüşlerini...


Hatta
Bir daha sürme gözlerine gözlerimi
Sil at beni kirpiklerinden...


Zaten görmedin mi?
Çoktan solmaya yüz tutmuş tu
Dağ çiçeği...


Bir daha sen mi?
Asla...


/Son fasıl/


Ben bir şairin satırlarında büyüttüm aşkımı
Ahım büyük olur benim
Sakla karanlığa gözlerini...