Yalnızlığımın Sesi

Bir kolsuz ağaca astım hayalini
Yazdığım her kelimeyi siyaha boyadım
Güneş her vurduğunda pencereme
Ellerimi zincire vurdum
Uzun ağlamaklı şarkılar çalarken
Gördüğüm her diyarda
Bir fısıltı bir uğultu
Korkmak bu kadar alışıldık
Ağlamak artık çok karanlık

Ellerimi her sürdüğümde başıma
Birkaç solmuş düş artığı
Bazen unuttuğum anlar
Bazen kuş sesleri
Woolf'un fısıltısı kulaklarımda
Saçlarınla doldurdum ceplerimi
Yokluğuna intihar ettim

Hatırla, gözlerinde bir yıldız vardı
Benim yüzümde kocaman bir gece
Unutma yıldızların parlaklığı
Gecenin karanlığındadır

Ve ben seni bu kış gecesinde titreyerek özlüyorum
Soğuk alnıma bir mızrak saplıyor
Korkuyla atıyorum adımlarımı
Tutamıyorum yaşlarımı

Şimdi sen başkasının gözlerinde
Bambaşka şehirlerde gülerken
Ben soğuk bir yalnızlık üflüyorum geceye
Gelmeyeceğini bildiğim halde
Üstünü örttüm fotoğraflarının
Üşümesinler diye

Yordum yine defter yapraklarını
Sızlayan her yaramı
Koydum bir yanıma
Haydi şimdi bütün şarkılar
Anlatsın seni bana

Saçlarının kokusuna, aşka...

#dizelerinşairi