Yalnızlığımla Kaldırdığım Kadehler

İşte bir gün daha bitiyor.
Bir çizgi daha atıyorum duvarıma,
Sensiz geçen günlerin izlerini çoğaltıyorum,
Tanıklarını artırıyorum sessizce,
Gözyaşlarının asilliğiyle şereflendiriyorum dizelerimi,
Ve ruhum, ele geçiriyor kalemimi.

İlk başta anlamsız çizikler atıyor kalemim defterime,
O çizikler çoğalıyor sonra,
Çizikler çoğaldıkça ortaya çıkıyor bazı şeyler,
İki kelime seçilmeye başlıyor yavaş yavaş,
"Seni Seviyorum!" görünüyor çizikler içinden,
Ardından da bir kalp çıkıyor ortaya,
Ve akmaya başlıyor heceler,
Çoğalıyor yavaşça ga(r)ipteki sesler...

Şimşek çakmaya başlıyor,
Her çakışında bir gölge beliriyor penceremin önünde,
Bende bilmiyorum kim olduğunu,
Yalnızlığım galiba o benim,
Orada duruyor sessizce,
Sanırım şarkı söylüyor, garip nameler çatıyor sessizliğine...

Dışarıdan ayak sesleri yaklaşıyor,
İki kişi konuşuyor aralarında,
"Kim yaşıyor burada?" diyor biri,
"Aşık bir şair yaşıyor." diyor diğeri,
"Niye söylemiyor sevdiğine sevdiğine?" diye soruyor bu sefer,
"Diliyle sevmez insan." diyor diğeri, "yüreğiyle sever."

Saat gece yarısı oluyor sonunda,
Dışarıda hala yağmur yağıyor,
Gölge şarkısını mırıldanıyor hafifçe,
Acı acı gülümsüyor karanlık,
Aklımda yine aynı kelimeler var,
"Seni Seviyorum!"lar.
Yalnızlığımla kaldırdığımız kadehler,
Her acıya bir yenisini ekler,
Acılar böyle birikir gider,
Ah ahh. Yaktın bizi be keder.!