Yalnızlığın Baş Ağrısı 1

aynaya bakıpta gördüğüm yüz benim değil
o solgun surat, biçare gözler benim değil.
benim değil bu yokoluş,
beş günlük sakal benim değil...

içimdeki çocuk yalnız,
içimdeki çocuk çoğu zaman kimsesiz
ve onun tanrıya yakaran küçücük elleri
onun çocuk elleri artık benim değil.

bazen korkuyorum
insanlardan korkuyorum belkide
belkide bu yüzden kaçıyorum.
ama kaçtıkça yalnızlığımdan korkuyorum,
uzun geliyor dolunaysız geceler
çocukluğuma sarılıp uyumayı deniyorum da
onu bulamıyorum.

ve ben bazen
hayır bazen değil genelde
kucak dolusu yalnızlığımla başbaşa kalıyorum
o dolunaysız gecelerde uyuyamıyorum...

gündüzleri dışarı çıkmaya utanıyorum
çoğu zaman insanların yüzüne bakamıyorum
yalnızlığımı bilmesinler istiyorum
ve o yalnızlığın yükü ağır geldiğinden midir bilinmez
çoğu zaman omuzlarım çökmüş , başım öne eğik
bu tatsız tutsuz dünyada olabildiğine silik ve yitik

başım öne eğik giderdim sokaklarda,
ondan önce bir parça rahattım da,
ondan sonra tüm kaldırımlar onu hatırlatıyor.
artık kaldırımlarla yüz göz olmak istemiyorum,
inanın ne yapacağımı bilmiyorum.

her hareketin bir sonucu olduğu bu dünyada
sonuca varan tüm yolların düşmalığı
ve tüm sonuçların aptallığı bana yabancı geliyor

bu dünya bana yabancı geliyor
...........
hayır muhtemelen ben yabancıyım

ne felsefe ne de teoloji
bütün düşünürler ve din adamları
hepsi birden anlamsız hepsi birden yabancı
ya da yalancı
...........
bir tek ben yabancıyım
geri kalan herkes dünyalı
...........
yalnızlığından korkan bir yalnızım,
aynadaki yüz bile bana yabancı
...........
bir yıldız kaysın ve bir dünya sönsün
...........
başım çok ağrıyor...