Yalnızlığın Durgun Duruşu
_Durup duruken durdum
Duydum göğün durgun duruşundaki
Duygusal boşluğu_
Ah gözlerine sürmeler çektiğim
Gece mavisi yanlızlığım
Ne yanasın bir bileyim
Ki dizlerinde büyümüşlüğüm var
Bunu unutma...
Seni şimdi bir insanı sevmekten
Daha değerli seveyim.
Bir ölünün gözlerine sonkez bakar gibi
Uğurladımdı gençliğimi
Kırk kere yaşamışlığımı
Teslim ederken Allaha minnetle
Ağladımdı kaç kereyse borcum
Dışa kapadım sonra gözlerimi...
Sokaklarından arınarak bakmak
Bir hayatın şehrine
Sadece düşünceler, gölgeler hayaller
Gezinirdi bir tül gibi
Küskün, barışık
Ama ille de yanlız ille de evler
Ah sevdimse seni boşuna olamaz
Bir sonuçsundur
Bulmuşumdur çok yanılgılardan sonra
O ki yanlızlığım
Kendime en çok yakınlığımsa
Bir insana abanmayı bırakmalıyım
Irmak bildiği yöne aksın
Geceyi gündüze kırdırmamalıyım
Hayat yanımda kalsın
güzel etkiliyici tebrikler şaireya.
Sıkı bir otokontrol ile ama kasmadan okuru ve zanaatkarın şivekarlığında ki ritmi bozmadan herdem edebi çizgisini koruyarak yazmak.. Evet! var bu Elif Baç'ın şiirlerinde.
Ve bir anne bütünselliği ile hayatı sarmalamak. Şairlerin mecaz bakışı hayatın envai çiçeklerini kuraklıktan pekala alıkoyar, yaşam sevincini kulağına fısıldar pörtü böceğin. Yatağına küsen bir ırmağı yeniden çağıldatır. Renklerine fırçasını vurduğunda olguların, hayat bayram olur hemen bitiminde o kızıl kıyamet heyulanın. Bir şair hüzünden hayat damıtabiliyorsa şairliginde, muazzam bir merhale katetmiştir rahvan yamaçlarında kaleminin. Doygunluğu ile pekiştirince hele mısraları mızrabının teliyle. Hıtam-ı misk vaktidir o demin. Elif Baç bu yorulası ve okuru yordurası şölenin başat aktörüdür ezcümle.