Yalnızlığın Efendisi

Güneş gibi doğan aşkımıza
Ayrılığın ateşi düştü!
Acı denilen illet,
Artık yüreğimize üşüştü
Ne bir hırçın deniz seni alıp bana getirir
Ne de geçmişin hatrı yaram(a)ıza merhem olur
Belki de bizim aşkımız,
Dünden beri hep düş/tü!...

Tüm hayallerim,
Düşler enkazı altında kaldı
Yüreğim dünlere hasret kalırken
Anılar beni parçaladı
Gülmüyor yüzüm artık
Çünkü sevda'nın yağmuru,
Gözlerime çoktan aktı...

Dağ gibi aşk,biran da yandı ve söndü
Ve tüm gerçekler,
Baharı beklerken kışa döndü...

Şimdi;
Ne aşk için edilen bir yemin kaldı
Ne de gelecek için kurulan bir hayal
Artık ne aşkın kanunu var,
Ne de aşkın kendisi
Çünkü kalmadı sevda'nın nefesi
Ve bilinsin artık
Bundan böyle benim yalnızığın efendisi...