Yalnızlığın Senfonisi

belki de çözümü olmayan
sorunları sarıyoruz
bir bir dünyamızın üzerine
ve her geçen gün
daha da kararıyor gökyüzü
bütün renkler siyaha boyanıyor içimizde
kararmış çiçeklerin goncasını kokluyoruz
derinden ve de bir o kadar sessizce

gölgelerin gücüne teslim ediyoruz ruhlarımızı
kalmıyor kahvenin ağzımızdaki o eski tadı
eskimeyen hatırı
unutuluyor yaşanmış olan güzel aşklar
hala yeni sorunlar yaratıyoruz
umutsuzca sorunların üzerine
ve nedense yaşananlar
şimdi karanlığın daha da merkezinde

o yüzden
geceler uzadıkça büyüyor gözlerimiz
bir yalnızlık senfonisine takılıyor zaman
doğamıyoruz güneşi bekleyen günlere
tek kişilik alınan biletlerle sürüp gidiyor
bu yolculuk
akıyor karanlıkta başlayan günler zifiri gecelere

kirpiğimizin kenarından boşalıyor
damla damla bizi ıslatan gözyaşları
ve zaman geçtikçe çürüyüp gidiyor içimizde
unutulmuş yarım kalan aşkların
diğer yarısını bekleyen o masum elmaları...