Yalnızlığın Sihirli Yüzü

bir avuç gökyüzüdür elde kalan
belki bir tutam umut
hep birazıdır paya düşen
hele o yalnızlığın sihirli yüzü yokmu
avuturken kırıntısı ile bir gülücüğün
keyfi sürülmüştür oysa çoktan ...

ve yine yalnızlık öğretir
gerçek acıyı
şansa küfür kadare isyan savrulurken
meyde aranır çare
bir eyvallah daha çekilir son kadehte
buda böyle olsun içsesidir aldatan
dönerken sahici yalnızlığa

sonra gece çöker üstüne
saatinden akmaz olur kum taneleri
kayıp bir kitaba gizlenmiş
kuru bir anı kanatır gözünü
ve solgun bir fotoğrafa resmedilir gözyaşı

karabasan olup üşütürken
sokaklarda
bir tek üstünü örtememiştir yalnızlık
ve yeni yüzler içinde kaybolur gelecek
adımlar geçmişe hızlı
uzaklaşır şehir
ve gün ışığı doğmamıştır ...