Yalnızlık

kendini boşlukta sanır insan,
sevgiye hasret kaldığı zamanlar..
zifiri karanlıklar içerisinde geçerken zaman,
hüzündür hep akıllarda kalan..
sarıverir her yanı yalnızlık,
sabahı olmayan gecelerde..
uykuların kaçtığı,
bedenin buz kestiği zamanlarda..
insan,hep gülen bir yüz,
bir sıcaklık arar teninde..
ve sonra bakıverir boş boş duvarlara.
anlar insan o zaman,
yalnızlığın hüzün,
yalnızlığın çaresizlik olduğunu..
şimdi yalnız ve çaresizim..