Yalnızlık

yaz günleri evimden dışarı
adım atmadan
basbayağı yani sıradan
hiç kimsesi olmayan
bir yaşlı gibi
üzerimde ölüm korkusu kan ter
odamda matem havası ve keder
dışarı adımımı bile atmadan
evet bir kez bile
bir kez bile çıkmadan
bir dostun sıcak nefesine muhtaçtım
yalnızlık o gündür kovalar
bense daima kaçtım

yalnızlık anladım ki yalnızca
renk değiştiriyor, deri atıyor
şekli ne olursa olsun baki
yalnızlık masmavi
bir deniz gibi
ve içinde ben
o denizden habersiz inciler misali
derinde,
dipte
en ücra köşede
bir istiridye içinde bekliyorum
kabuğumdaki sedef parıl parıl
çekiyor herkesi
ben kabuğuma çekilmiş
karanlık devşiriyorum

bir zamanlar etrafımda
ne çok insan vardı
her biri teker teker
beni boynu bükük
beni yılgın
beni hasret içinde bıraktı
demeyi ne çok isterdim
fakat aslolan şuydu ki derdim
benim bir zamanlar
etrafımda olanlar
yalnızlığımın arsız çocukları
her biri hülya
her biri riya
yani yalandılar, dolandılar.

kaçtım onlardan hep
göğüs kafesime gizlenmiş
hiçbir korsanca
hiçbir hırsızca ayrıca
el sürülememiş
benim o göğüs kafesimde gizlenmiş
benim o hazinelerimin yerini
kaçırdım onlardan hep
hep korudum kalbimi

anladım sonunda ki anladım
yalnızlık
benim seçimimdi
kaderim yalnızlık tarafından
o günlerde mimlenmişti