Yalnızlık

Gece perdesini çeker gözlerime
Söner ışığı ıssız denizlerimin...

Titrek bir hüzün süzülür şamdanlardan
Kıyıya üşüşür kanayan dalgaları

Dokunur dudağıma gecenin ılık nefesi
Annemin hicranı dökülür saçlarımdan.

Ve bir içli keman ağlar sokağımda
Mahur bir bestedir kırık notaları

Sanki kül rengi bir gecenin içine düşmüşüm
Sanki her gittiğim benden önce gitmişim!

İçimizde hala o eski korku, o eski yalnızlık...
Ondan bir temas gibi büyür ürpertilerim.

Eski bir caddede eski bir gölgesin şimdi
Toprağına akar kumral gözyaşlarım...

Firkatin öteki hali mahzun duruşun!
Dokunma artık ağrıyan yaralarıma...

Ben şimdi yitik bir evin eşiğindeki gölge
Orada uzun zamandır üşüyorum...