Yalnızlık

Oysa yalnızlık,
yağmurun taneleriydi.
Yavaş yavaş,uzun arayla
düşerdi saçlarının uçlarına.
Alışmıştın yakan,mahoş tuzluluğuna.
Kaçmazdın sırılsıklam olsan da
aşıktın yağmur damlalarına.
Boğulsan bile oynardın
koca göğün gözyaşlarıyla.
Sen de ortak olurdun onunla bir
acıdan tutuşan,dertli dostlarına.

Oysa yalnızlık,
yağmurun taneleriydi.
Kaçsan da kurtulamadığın,
Düşsen de doğrulup çıkamadığın,
Nefret etsen de aniden tutulduğun.
O her seferinde farklı düşse de toprağa,
Özü aynıdır,erdirir feraha.
Bazen sılaya bazen hasrete
nihayet erdirir,bedia vuslata.