Yalnızlık
Ben ne zaman kendime baksam
Bana beni uzatır gökyüzü,
Ben ne zaman kendimden bıksam!
Çisil çisil bir yağmur olsam.
Gözlerime mil çekse bulutlar,
Bir tenhada saçlarımı yolsam...
Her şeyden çok, kendimde kalsam.
Beni bana bıraksa aynalar,
Her ne kadar kendimde yoksam!
Kendimi bir denizde bulsam
Ağlasam kapanıp sahillere,
Kıyıda kırık bir sandal olsam...
Ben, beni benden bana bıraksam!
Bir küçük çocuk ağlatsa beni,
Ben ne zaman aynaya baksam.
Bir vakit gelse kendimi bilsem.
Senli bir hüzün büyüse içimde
Sadece duysam görsem ve ölsem!
"Ben, beni, benden bana...", bir de ayna; siz, kendiniz, bizzat, şahsen... yalnız değilsiniz. Belki de öyle olmayı seviyor ve istiyorsunuz. Kutluyorum.
Ben, beni benden bana bıraksam! Bir küçük ağlatsa beni, Ben ne zaman aynaya baksam.
burdaki aliterasyon çok hoşuma gitti...Gerçekten kelimelere hakimiyetiniz belli olmuş...tebriklerimle...
kendime çok yakın hissetim bu şiiri..
güzeldi. sevgiler.