Yalnızlık Ertesi

Gel ki, yalnızlık ezberim olmasın sevdiğim,
canımı yakıyor bu aşk adlı oyuncak.
Kalem değildir cümleleri üşüten yürektir bilesin,
sensiz bir mutluluk, bende hep eksik sayılır ancak.

Tüm siyahları kendime eş seçtim artık,
tek renk şimdi bütün yaşanmışlıklarım.
Boynumda izi kaldıkça astığın yalnızlığın,
asla adı olmayacak sevdana karşı koyamayışımın.

Kim öldürdüyse dudağımdaki ezgin gülüşü,
paslı bir yalnızlık ertesiydi yanaklarımdan süzülen.
Ayaküstü muhabbetlerim vardı yaşantıma dair,
hep bir yorgunluk, hep bir telaştı düşen nefesimden.

Zamansız bozdu vedalar mutluluk yanımızı,
iççekişlerim, nedensizce suskunluğumda kaldı.
Yine bana düştü hüznün kırıntılarını toplamak,
zulamda hep sana dair bir tebessüm saklı...