Yalnızlık Hüznü

yalnızlığım üşüyor
sokakların kırgın sessizliği yürüyor

kim açıyor kimsesiz yüreğini
derin hıçkırıklarıyla bir kadın geçiyor
içimde susmayan ağlayışlar

beni sokaklara sürgün ediyor

yoruluyorum şehrin seslerinden

yağmurun içinde bir damla olsam

gezinsem seninle

bir rüya teması işliyor gözlerin

bir ceylanın suya inmesidir

senin bana gelişin

birlikte yaşlansaydık

bu şehri daha mavi yapacaktık

trene bindiğin gündü

beni yalnızlığa

kendini özgürlüğe mi ? verdin

oysa ikimizi de esir aldı geçmişimiz

çıkmaz çizgileriyle tenlerimiz…

mustafa kaya

19.10.2020