Yalnızlık Kutsaldır

Dört mevsimlik yaşar insan.
Her acının bir mevsimi vardır.
İşte o nedenle,
Acı kutsaldır.

O günden sonra her şey iki kişiliktir.
Oysa her şey o günden sonra bambaşkadır.
Yaşlanmak isteyeceğin tek yer onun omzudur.
Sen kalbine bakarsın.
O sensiz yaşayabiliyorsa anla.
Sevda iki kişilik hayattır.
Sevmek kutsaldır.

Bilse karınca ezilmeden yaşamayı,
Yaşamayı sevmezdi ki...
Korkan aciz kullar bizdik.
Kim yaşardı söylesene ezilmeden, bükülmeden?
Herkes bir yabancıdır kendiliğinde.
Yaşamak kutsaldır.

Fakiriyle, zenginiyle öğrenemedik yaşamayı...
Hep bir sınıf atlar ya parası olan.
Oysa gece gündüze kavuşmadan üşüyen bedenler uyanırdı uykusundan...
Herşey gizliydi yaşamakta...
Ve üstün değildi kimse kimseden.
Kardeşlik kutsaldır.

Unutma ey kul!
Dünya yalancı yer,
Bu devirde yalancılar bile kalender!
Sarıl elindeki umutlarına...
Sıcacık yuvan, biricik ailen, yiyecek ekmeğin var.
Şükretmek kutsaldır.

Aşık Veysel'in deyimiyle hayat,
İki kapılı bir handır.
Sen acıyı, sevmeyi, yaşamayı, kardeşliği, şükretmeyi iyi bil...
Ve unutma ki,
Ne kadar saklasanda herkes kadar yalnızsın.
Sen ağlarken bile utanmamalısın!
Çünkü en büyük şeyler tek başınayken öğrenilir.
Yalnızlık kutsaldır...