Yalnızlık Oratoryosu

I.

ben
ay işlerim
geceleri

kırık yıldızlar
kanatırken yüreğimi
aynalara düşerim
dize dökerim
belleğimden


II.

yağarım
yağıp geçerim
bozkırın gözyaşı gibi

ne bana
yeter
yağmurlarım
ne sana

sarı alır üstüne
ağaçların seyrekleşen yaprakları
bir türkünün en umutsuz yerinde
turnalar nasıl gönderilirse dağların ardına
öyle tutunurum uzaklara

bir sevda ağırlığı
üşeyen ellerimde

ve
içimde
yarım şiir
sıcaklığı


III.

günlerdir
zaman tersine akıyor burada
boşluğu elimde gezdiriyorum
gök devrilmiş gibi üstüme

sis çöküyor uzaklara
rüzgarların
konuşuyor
benimle

belki birazdan
bir yıldız sürüsü göçer düşlerimden
öğrenirim özlerken
biriktirmeyi
seni de

ama geçiyorsun da

buradasın
sesi rüzgar,
gözleri umut
bir mevsim gibi

kanıyorum yalnızlığın vurduğu yerde
başucumda durma gelirsen,
uyandır beni