Yalnızlık Ve Ben

yalnızlığın gölgesinde kaybolur benliğim
bir tek sözün kölesi olur nerdeyse
sıcak bir tebessüm arar aynalarda
ama vurmuştur onu sadelik sessizlik

rüzgar sesi artık ninni gibi gelir
kıpırdayan dallar yorumcusudur rüzgarın
kapımı biri çalar mı diye beklersin
fakat sensizlik kol geziyordur bahçemde

içimdeki taşkınlığı bastırır sessizlik
onun esareti öyle büyüktür ki
kanadı kırık kuşlar gibi
çırpınır ama
çırpındıkça dibe vurmaktan kendini alamaz