Yalnızlık ve Sen

Yalnızlık bir dost bir hüzün
İşte böyle yazmaya meraklı sessiz yüzüm
Arıyorum bak gidenleri
Neden şimdiden gittiler ki?
Nasıl gidebildiler böyle apansız
Bir formülü var mı sevdanın
Bir göz bir yürek iki damla yaş
İşte sevdanın buydu formülü
Bırakıyorum kendimi uzaklara
Sen oluyorum
Gittikçe donuyorum
Acınası bir hal alıyor şimdi yüzüm
Bunca kalabalık
İçlerinde bir ben vardım bir de yalnızlık
Bir ben vardım hüzünle konuşamayan
Tek ben kaldım gölgende ağlayan
Oysa çeşitli aşklarım vardı
Elini tutup güneşin batışını izlediğim
Vardı işte yalnızlıklarım
Mavi esen bir rüzgar gibi geçip gitti ömrüm.