Yalnızlık Yağmuru

açılan gök
yağmur sonrası damdan düşüyor
şaşırtıcıdır yürüyüşün güzelliği gökkuşağı
ezilmiş nar taneleri gibi yüzünde gülüyor
suyunda üşüdüğü ellerini düşünüyorum yağmurun
ölümsüz duygular saklı yüreğini tutan
nisan ayı değil miydi gözlerine yuva kuran
masmavi bir kenti canlandıran
evinde titrek bir öpücük gibi şimdi
zehirden yalnızlık geceleri derin bir bıçak izi
bütün renklerini silmiş bir mevsimin yağmuru gibi
ufkunda hiçbir yelkenlisi olmayan deniz misali
lal kesilmiş dik bayırlar yolcusu mutluluk düşleri
uzun uçuş sonrası bir martı çığlığı kirpiklerine siner
temiz bir gölün yüzeyi ruhunun aksi
ayaklanıyor duygularım yüreğimin halini anlar
yamaçlarında türküler besteleyen sazım
şehrin karanlık sisli ilişkilerinden bir gölün yeşiline kaçtım
ellerini uzatmasaydın nafile dünyaya esir kalacaktım ..