Yalnızlıktan Sıkılıp Gelsene

Çok sonraları,
Belki...
Virgülü dahi eksik değildi sözlerimin...


Oysa bilmiyorsun;
Çok sesli ölümler denedim avuç içlerinden.
Yaması delinmiş acılarımın arasından,
Göremediğim tek şey gidişindi.
Kimse tanımıyordu artık seni,
Ve kimse bilmiyordu öldüğüm o yerin,
Sol yanın olmadığını.
Söylenecek tüm sözleri içimin sokakların da kaybettim.
Tek bacağı kırılmış bir köpek gibi,
Yamalı gülüşler sığdırmayı beceremedim dudaklarıma.
İçilmeyi bekleyen nefesine,
Geç kalmaktı belki de kaderim.
Kapı üzerinden bir hoşça kal dememek için,
Ardına kadar kapattım gözlerimi.
Ve içimde patlayan seviyorumları,
Gözyaşlarımda susturabildim.
Kangren bir aşk doğuruyorum sana.
Hadi yalnızlıktan sıkılıp,
Yine bana gelsene...